Fuseren van organisaties

Fuseren : gebaseerd op culturen ?

Enige jaren geleden en nu in een wat mindere mate was het fuseren van organisaties populair, de globalisering bracht directies tot de conclusie dat nu de wereld “open” aan hun voeten lag, ook hun organisaties in gelijke trend zouden meegroeien. Wat is er mooier dan fuseren met sterke partners en daar mee je strategie kracht bij te zetten en het belangrijkste, het marktaandeel vergroten en je winst vele malen verhogen ? Wat is er in essentie aan de hand bij het fuseren van organisaties ? Dit en meer staat beschreven in mijn vierde boek "De 4 Wereldbeelden namens Will McWhinney".

De belangrijkste succesfactor is het feit of de resonantie tussen beide fusiepartners de juiste is. Hierboven heb ik al geschetst wat op hoofdlijnen de doelstellingen zijn van een mogelijke fusie. In de meeste berichten heb ik nooit gelezen over de bovenliggende doelstellingen. Simpel gezegd is de doelstelling een rationele benadering. Ratio kan natuurlijk met ratio resoneren, uiteraard.Wat dan toch in de meeste gevallen ontbreekt, is de verbindende energie, die beide partijen met de juiste resonantie aan elkaar verbindt, het gevoel. Het intentionele gevoel vanuit intuïtie bevestigd door het hart. Deze resonantie staat voor die energie, die de daadwerkelijke verbinding doet ontstaan, de benodigde verbindende (fusie-)energie. Die energie mag dan wel in de directiekamer aanwezig zijn, als beide organisaties dit gevoel niet op alle fronten voelen, is elk fusieproces gedoemd te mislukken.

~~~~~~~~~~~~~

Daarom werkt ook Spiral Dynamics zo matig. Spiral Dynamics toetst de cultuur van de organisatie en kent er een bepaald ontwikkelniveau aan toe, uitgedrukt in een kleur, dat wat je hebt kunnen lezen in hoofdstuk 5. De essentie van de cultuur die “merkbaar” is, die uitgestraald wordt, is die Spiral Dynamics meet. Dat is de overheersende cultuurkleur. Echter er geldt de kracht van de meerderheid, de volgers (Slaves) volgen de leiders (Master). In zoverre is dus de cultuur in zeer sterker mate gelijk aan de identiteit van meest invloedrijke of charismatische leider. Wat nog veel belangrijker is, is het feit of de onderliggende of latente cultuur bekend is, synchroon loopt met en congruent is aan de “geldende” cultuur. Daarmee bedoelt met name Ken Wilber dat er door elke prominente andere onderliggende culturen kunnen spelen, die los staan van het “Ik”- of “Wij”- groei- of ontwikkelingstraject. In dat geval is ofschoon een vermeende stap op basis van de huidige en geldende cultuur gerechtvaardigd zou zijn gedoemd te mislukken. Een organisatie is te complex, te divers om te verwachten dat de gehele organisatie an sich een vervolgstap in haar ontwikkelingsbewustzijn zal gaan maken. Aan de verbindende energie vanuit de latente cultuur wordt afbreuk gedaan en dat levert andere trajecten op dan de gewenste opties.

Hier komen we uit bij andere begrippen dan het “moeten” samenwerken versus synergie.  Van symbiose – het samenleven – kan dan al helemaal geen sprake meer zijn, ook al hebben beide directies een consensus – synthese – bereikt. Anders gesteld wat is een drie-eenheid zonder 1 van deze 3 aspecten ? Sterker nog, wat als deze ongrijpbare verbindende energie ontbreekt ? Elke “magische driehoek” of drie-eenheid verandert daardoor in een lijn, een lineaire geometrie, de lineariteit van het rationeel of logische redeneren. Is dat wat fuseren behelst ?